Malou Holshuijsen: 'Mijn oma en de glazenwasser uit Edam'
Malou schrijft over de schoonheid van het leven met alle vieze randjes die daarbij horen. Niet zoals het staat afgebeeld op haar Instagram account: zoet en onbesmet, maar met alle gebreken en mislukkingen. Leve het ongemak, weg met de schaamte.
Ik ben dus met mijn oma in Lissabon. Vijf dagen en vier nachten slapen we samen in één bed en drinken we wijn in de zon. We slenteren van terras naar restaurant en zitten in portieken die niet van ons zijn. We lopen door een lange straat en praten over de mensen die we passeren. Mijn oma iets harder dan ik omdat ze doof is.
Portugese gezelligheid staat haar net zo goed als de jurk die ze aanheeft. Iets wat niet alleen mij opvalt. Om de paar meter wordt ze aangesproken door jongemannen die haar een compliment maken.
Lees meer: Malou Holshuijsen: 'Het nationalistische koffertje van mijn oma'
‘Your mother is beautiful!’
‘Wat zegt ie?’ vraagt mijn oma.
‘Hij vraagt of je drugs verkoopt,’ antwoord ik.
We lachen, maken praatjes en zigzaggen verder de straat in. Als ik met mijn oma op vakantie ben, reageren mensen over het algemeen alsof ik met mijn blote handen en een lege maag de wereld aan het redden ben. ‘Wat ontzettend goed dat je dit doet!’ hoor ik dan vaak. Niks van dat is waar, ik ben gewoon op vakantie.
Een stukje verderop ontmoeten we de Nederlands-Portugese Pablo. Hij staat voor zijn restaurant waar je naar fadomuziek kunt luisteren.
‘Wat leuk! Jullie komen uit Nederland. Moeder en dochter?’
‘Wat zegt ie?’ vraagt mijn oma.
‘Hij denkt dat je mijn moeder bent!’ schreeuw ik naar links.
‘Ze is mijn moeder niet, maar mijn oma,’ antwoord ik naar rechts.
Ook Pablo doet alsof ik net voor zijn neus een pandabeer heb gereanimeerd. Deze fantastische daad moet volgens hem beloond worden. In no time zitten we aan een prachtige tafel in het restaurant en weten alle gasten dat mijn mooie oma van vierentachtig zijn eregast is.
We zitten naast een ander Nederlands koppel. Een aardige vrouw en een glazenwasser uit Edam. De glazenwasser is erg aanwezig. Hij rommelt wat met een wijnkaart om na lang wikken, wegen en interessant doen de huiswijn te bestellen. Zonder het te vragen schenkt hij mijn oma's wijn bij.
‘Kijk oma. Lekker. Wijn.’
De harde losse woorden galmen over tafel. Ik heb een hekel aan mensen die doen alsof mijn oma die van hun is. Waarom zou je een oudere vrouw die niet jouw oma is aanspreken met oma?
Als Pablo de lichten in zijn restaurant dimt, worden we vriendelijk verzocht muisstil te zijn. Hij legt uit dat als de fadozangeres zingt, je luistert en zwijgt. Zo hoort dat in zijn restaurant.
De glazenwasser weigert stil te zijn. Hij zet een harde fluisterstem op.
‘Sjezus. Mooi hè, oma. Hey oma. Dat heb je thuis niet hè? Hey oma?’
Mijn oma hoort hem niet, de muziek heeft haar betoverd.
‘Sjezus nou. Je oma vindt het mooi hè. Kijk d’r nou! Zo hey. Mooi hoor!’
Ik doe of ik hem niet hoor. Overduidelijk geïrriteerd zingt de zangeres in de richting van onze tafel. Na het ontvangen applaus en de glazenwasser die luid op zijn vingers fluit, loopt ze hoofdschuddend af.
Lees meer: Malou Holshuijsen: 'Ik moet altijd lachen als er geboerd wordt'
De wijn van mijn oma, waar ze na de vorige gieting nog maar een paar nipjes van heeft genomen, wordt weer bijgeschonken.
‘Ik wil effe met oma op de foto!’
De glazenwasser grijpt naar zijn telefoon. Bijna wil ik zeggen dat mijn oma geen museumstuk is. Dat hij moet opsodemieteren en haar gewoon moet aanspreken met mevrouw. Gelukkig is de glazenwasser afgeleid door een sms’je waardoor hij niet meer weet waarom hij zijn telefoon tevoorschijn haalde en de foto wegblijft. Als Dory uit Finding Nemo een mens zou zijn, was het de glazenwasser uit Edam.
Als we samen naar huis lopen, praten we na.
Over het heerlijke eten en de mooie muziek.
‘Aardige man hè, die glazenwasser uit Edam,’ zegt mijn oma.
‘Heel aardig,’ zeg ik.
Lees hier meer columns van Malou Holshuijsen.
